Od pierwszych chwil festiwalu poczułam się przyjęta. Ciepło bijące od ludzi, cichość kaplicy adoracji, szum lasu. Ujęła mnie dbałość zarówno o ducha, jak i o ciało i psychikę, ale przede wszystkim to, co wybrzmiało na samym początku - że po prostu mamy czerpać z tego, czego najbardziej w tym momencie naszego życia potrzebujemy. Wartościowe rozmowy przy śniadaniu, piękna adoracja z wielbieniem, smakowanie życia podczas warsztatów i piękne zachody słońca nad jeziorem - to jedne z wielu perełek, których doświadczyłam na festiwalu i do czego chcę wrócić w tym roku.

Festiwal Głębi był dla mnie czasem zatrzymania, złapaniem oddechu i był to też czas bycia razem, we wspólnocie, w radości, czas odczuwania Boga i doświadczania Go w naturze, ludziach i we mnie samej. Cieszę się że już trzeci raz mogłam być na Festiwalu. Po prostu być! Poznawać siebie! Mieć czas! I choć jest tak wiele wspaniałych prelekcji, wykładów, warsztatów, z których chciałaby się wycisnąć wszystko to ten brak napięcia i wolność wyboru tego co bardziej mi służy daje poczucie takiego szczęścia. Dziękuję za ludzi których tutaj spotkałam, za ich uważność, spontaniczność, różnorodność, odwagę! Dziękuję, że to czego tam doświadczyłam nie kończy się w dniu wyjazdu ale owocuje w mojej codzienności!

Pamiętam pierwszy wieczór na pierwszym Festiwalu Głębi: trwała swobodna integracja, usiadłam na chwilę nieco z boku, chłonąc atmosferę wakacji. Czułam się po prostu szczęśliwa i bardzo na miejscu. To była zapowiedź tego, czego doświadczę: wspólnoty, bliskości Boga i odpoczynku w kontakcie z przyrodą. Drugi Festiwal Głębi był dla mnie trudny. Przyjechałam w ogromnym kryzysie wiary, mając w pamięci atmosferę otwartości, wolności jaka panuje na festiwalu i ciekawa warsztatów pracy z ciałem. Był więc inny wieczór: trwało uwielbienie, oparte o mój ulubiony psalm 139; wątpliwości rozwalały mnie od środka, poszłam do swojego namiotu pobyć sama. Następnego dnia na warsztacie doświadczyłam subtelnego i uzdrawiającego spotkania z drugim człowiekiem. Pan Bóg odpowiedział na moją tęsknotę w sposób, który był dla mnie na ten czas możliwy do przyjęcia i stopniowo w moim życiu duchowym pojawiło się na nowo światło. Wdzięczność za to doświadczenie zmotywowała mnie do dołączenia do ekipy wolontariuszy Pogłębiarki. A w ubiegłym roku zaprosiłam na festiwal moją przyjaciółkę z córką. Bardzo mnie cieszy, że mogłam podzielić się z nimi ważnym kawałkiem mojego życia i że był to dla nich dobry czas. Piszę te słowa, wracając ze spotkania z osobami poznanymi na festiwalu - to zbyt cenne relacje, by świętować je tylko raz w roku!

Pojechałam na pierwszy Festiwal Głębi totalnie nie wiedząc czego się tam spodziewać i nie znając nikogo. W domku, w którym zostałam ulokowana poznałam dziewczyny, z którymi mam relacje do dziś. Każdy dzień przynosił coś nowego i mimo tego, że bycie na warsztatach dotykało we mnie głębokich ran to cieszyłam się z tego procesu, miałam możliwość i czas żeby to sobie też przeżyć i opłakać. Dużo czasu spędzałam z koleżankami z domku, po prostu siedząc i rozmawiając w słońcu z kubkiem kawy i to był tez dla nas taki „błogosławiony czas”. Ludzie organizujący Festiwal, którzy nam ofiarowali ogrom troski, miłości, zaopiekowania, tak mnie zachwycili że chciałam poznać ich bliżej i współtworzyć z nimi tę festiwalową przestrzeń. I tak się dzieje do tej pory - jestem wolontariuszem w Pogłębiarce.